(…)- Windsor Horne Lockwood? – pyta kobieta.Od razu wiem, że są z policji, nawet nie muszą pokazywać odznaki. Sadie też się od razu orientuje. Odruchowo wstaje i podchodzi do mnie.(…)
W Beresford, w północno-wschodniej wieżyczce na ostatnim piętrze zostaje znalezione ciało, ale to dopiero początek. W mieszkaniu starego mężczyzny o szarawej cerze jest coś jeszcze – jeden z dwóch zaginionych obrazów należących do Lockwoodów oraz aktówka z inicjałami Wina. Teczka, która znalazła się w szafie nieznajomego, tak naprawdę należała do kuzynki Windsora – Patricii.
24 lata temu dwaj mężczyźni zamordowali jej ojca – Aldricha i porwali Patricie i kazali jej się spakować w tę teczkę. Po tygodniu odnaleziono ją w szopie zwaną teraz „chatą grozy ”. Było to brutalne porwanie, sprawcy połamali jej nos, kilka żeber i zgwałcili ją, a przynajmniej tak twierdziła. 7 miesięcy po tym wydarzeniu skradzione zostały obrazy Vermeer i Picasso. Win uważa, że sprawcami są te same osoby. Windsor otrzymuje telefon od dawnego przyjaciela zwanego P.T i zaczynają wspólne śledztwo. Każde nowe informacje, które otrzymuje, dosłownie zwalają go z nóg. Jak myślicie, czy nieznajomy ma związek z tymi sprawami?
Jest to moje pierwsze spotkanie z Harlanem Cobenem. Słyszałam o nim i o jego książkach wiele pozytywnych opinii. Mów mi Win przykuło moją uwagę szczególnie, choć tak naprawdę sama nie wiem dlaczego. Gdybym chciała się do czegoś przyczepić, to jedynie do tego, że akcja nie wciągnęła mnie, tak jak oczekiwałam. Piękne wydanie, książka jest nieprzewidywalna, czyta się ją bardzo przyjemnie oraz jest bardzo poręczna. Historia jest wielowątkowa i bardzo dobrze napisana. Fabuła jest dobra, bardzo dobrze przemyślana oraz zaskakująca. Podobało mi się, że książka nie opierała się tylko i wyłącznie na śledztwie i zostały wprowadzone elementy życia prywatnego. Oceniam ją na 4/5, bo zabrakło mi tego czegoś, co sprawiłoby, że nie mogłabym się odciągnąć od książki. Jednakże śmiało mogę polecić tę książkę!
