Caryca, na której imię drżał cały ówczesny kontynent. Książka Spowiedź carycy Katarzyny II, zaprasza nas do poznania rozmów, jakie władczyni prowadziła ze Stanisławem Augustem Poniatowskim. Zainteresowani?

Autor opiera się na korespondencji, jaką caryca Rosji wymieniała z ostatnim królem Polski. Narracja poprowadzona jest w formie dialogów. Choć może powinnam napisać… czatów? Język tej książki jest mocno uwspółcześniony. Moim zdaniem jest to przesadzone aż do granicy kiczu. Być może miało to uatrakcyjnić te postacie dla młodszego odbiorcy, jednak wydaje mi się, że w tym przypadku pomysłodawca minął się z celem. Raczej nie sięgam po biografie postaci historycznych po to, by znaleźć w nich określenia, które swobodnie mogłyby wystartować w kolejnym plebiscycie na Młodzieżowe Słowo Roku. 

Język to jedno, wiele do życzenia pozostawia także treść. Dominuje sfera romansowa, w której do głosu dochodzą raczej fantazje autora, niż to, co faktycznie mogło się znaleźć w źródłach do tej książki. Wprawdzie seksualność nawet największych postaci przestała być tematem tabu i cieszy się zainteresowaniem współczesnych ludzi. Jednak warto znać granice. A gdzie ta charyzma i charakter, który u carycy był cechą podziwianą od wieków po dziś dzień? Postać, która wyłania się z tej książki to płaska i płytka starsza pani. 

Stylistyka i źle rozłożone akcenty w treści sprawiły, że lektura od pierwszych rozdziałów była niestety sporym zawodem. Epoka carycy Katarzyny II i czasy stanisławowskie były mi bliskie pod koniec studiów, ze względu na temat jednej z prac magisterskich. Ta książka niestety nie wzbudziła u mnie ani zaciekawienia, ani nie dostarczyła mi rozrywki. Szkoda, że tak nietuzinkowa postać nie spotkała się tu z głębszym spojrzeniem na jej osobę. 

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Bellona.