Motyw zombie w kinematografii wydaje się do cna wyeksploatowany i pokazany z każdej możliwej perspektywy. Mimo to co jakiś czas, twórcy próbują wymyślić i pokazać na ekranach coś nowego. Hiszpańscy reżyserzy może w tym nie przodują, ale serią filmów Rec odrobinę ożywili skostniały gatunek. W Dolinie umarłych ponownie próbują swoich sił w temacie żywych trupów.
Podczas hiszpańskiej wojny domowej niemieccy naukowcy odcinają niewielką dolinę od reszty kraju. Przeprowadzają na miejscu eksperyment zmieniający martwych ludzi w krwiożercze zombie. Jan (Miki Esparbe) zostaje wysłany z misją na zainfekowany teren, gdzie spotyka grupę komunistycznych anarchistów prowadzących wojnę partyzancką z faszystowskimi siłami. Kiedy żywe trupy atakują ich obóz, muszą połączyć siły z Janem, aby wydostać się z doliny.
Fabuła jest oczywiście pretekstowa i znana z wielu innych produkcji. Jednak skrzące się dowcipem dialogi oraz świetnie poprowadzone relacje między postaciami sprawiają, że całość trzyma w napięciu i film ogląda się naprawdę przyjemnie. Tym razem zdecydowanie postawiono na humor, zgrabnie mieszając go z krwawą jatką co daje bardzo dobry efekt. Twórcy lawirują między jednym a drugim, zachowując rzadko spotykaną w takim wydaniu równowagę. Oczywiście nie każdemu taka konwencja przypadnie do gustu. Widzowie lubiący produkcje utrzymane w poważniejszym tonie mogą poczuć się rozczarowani.
Muszę przyznać, że Dolina umarłych pozytywnie mnie zaskoczyła. Oczywiście jest to film typowo rozrywkowy, nie silący się na oryginalność (choć czasy hiszpańskiej wojny domowej to temat rzadko pokazywany w kinematografii). Nie rewolucjonizuje gatunku, ale wprowadza do niego humorystyczne elementy, które tak dobrze zagrały w obu częściach Zombieland. Moim zdaniem Dolina umarłych to całkiem dobra produkcja do obejrzenia po ciężkim dniu w pracy.
