Jest to kolejna powieść w serii Wehikuł czasu od wydawnictwa Rebis. Publikowane są w niej klasyczne lektury science-fiction.
Wyobraźcie sobie idealne społeczeństwo, gdzie nikt nie wierzy w Boga. Cywilizacja niezdolna do agresji. Co więcej, Lityjczycy żyją w pokoju i harmonii z naturą. Nie ma tam żadnych konfliktów i przestępstw. Na ich planecie przebywa ojciec Ramon Ruiz-Sanchez, jezuita i biolog, który bada obcą rasę.
Opis książki bardzo przyciągnął moją uwagę. Kwestia sumienia jest czymś, co mnie zafascynowało. Przedstawienie planety, stworzeń, ich technologii. To niezwykle ciekawe, ale do pewnego momentu. Druga połowa powieści, kiedy bohaterowie wrócili na Ziemię, okazała się nudna. Wątki na naszym globie były zbyt długie i marginalne. Brakowało mi konkretnego celu bohaterów.
Kwestia sumienia trochę się różni od innych pozycji z gatunku science-fiction. Tutaj głównym wątkiem jest religia. Mamy dużo rozważań o egzystencjalizmie, społeczeństwie, o Bogu. Książka została wydana w 1958 roku. Porusza wiele aktualnych tematów, między innymi kwestię pogodzenia faktów naukowych z wiarą.
James Blish napisał bardzo dobrą powieść. Każdy zamiar na Lithii jest dokładnie przemyślany. Opisy zawierają wiele szczegółów, które łatwo sobie wyobrazić. Kwestia sumienia to nie tylko lektura science-fiction. Ukazuje społeczeństwo idealne, do którego my dziś dążymy.
Nie uznaję kobiet na gruncie nauki – stwierdził z irytacją Cleaver.
Wiele uległo zmianie od tamtej pory. Dobrze ukazuje to powyższy cytat. Rola kobiet w XXI wieku uległa znacznej poprawie. Wiara w Boga poszła w zupełnie innym kierunku. Bardzo się cieszę, że wydawnictwo Rebis wydaje serię Wehikuł czasu. Dzięki temu można zobaczyć, jak wiele zmian zaszło w społeczeństwie. Można też poznać stare, dobre książki science-fiction.
Kwestię sumienia polecam każdemu. Myślę, że nie będziecie zawiedzeni. Przynajmniej nie pierwszą połową. Potem to już jest kwestia indywidualna. Książka skłania do własnych przemyśleń.
