A jeśli nie da się uciec przed tym, co w nas siedzi? Podkomisarz Kośnierz ma własny kodeks moralny: oko za oko, ząb za ząb. Czy nadszedł czas, w którym pokaże, na co go stać? Czy sprowadzony w tym celu komisarz Bogart rozwiąże zagadkę? Jak obaj poradzą sobie z własnymi demonami?

W małym mazurskim uzdrowisku dochodzi do pierwszego od wielu lat brutalnego morderstwa. Ofiarą jest bezdomna kobieta. Lokalna komenda policji może polegać na podkomisarzu Karolu Kośnierzu, mimo że ma on opinię pracoholika. Aby ratować dobre imię miasta, do pomocy zostaje skierowany śledczy Wiktor Bogart z komendy wojewódzkiej.

Z początku akcja rozwijała się powoli i wiało trochę nudą. Bohaterowie sporo czasu spędzali w barze „U Zenka” – pili, gadali i tak na przemian. Jaki był w tym cel?

Policjant Karol to najbardziej irytująca postać, jaką udało mi się poznać. Od samego początku nie zdobył mojej sympatii. Może było to zamierzone przez autora, nie wiem, ale na mnie nie podziałało. Woli działać na własną rękę, nie potrafi pracować w zespole i nie postępuje zgodnie z prawem. Dla niego zasady nie istnieją. Dodatkowo jego telefon skrywa tak mroczne tajemnice, że złapiecie się za głowę. Moment, kiedy się o nich dowiedziałam, był wstrząsający.

Komisarz Wiktor Bogart też nie należy do świętoszków. Jest długoletnim alkoholikiem, ale skutecznie się maskuje. Przyjazd do Młodziewic sprawia, że chce zmienić swoje życie na lepsze. Czy uda mu się wyjść na prostą? Jest osobą, którą mimo wad da się lubić.

Sierżant Karolina Kołak to postać, która moim zdaniem zasługiwała na więcej. Dlaczego? Jej zaangażowanie i zapał do pracy nie były doceniane. Mimo nauki i walki o lepszą pozycję, dostawała marne wlepianie mandatów.

Jednak nie bacząc na wady, książka jest całkiem dobra. Warto ją przeczytać, nawet dla komisarza Bogarta i sierżant Kołak. Mam nadzieję, że tak samo jak ja polubicie te postacie. Nie pożałujecie!