Zanim zacznę, chciałam dodać tylko, iż czytałam w swoim życiu kilka autobiografii, ale ta zdecydowanie jest inna niż wszystkie. Dlaczego?

Podczas zagłębiania się w lekturę nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że Krzysztof stoi obok i opowiada o swoim życiu. Wszystko dzięki jego wypowiedziom, które sprawiały, że zapominało się, iż nie ma go już z nami. Emocje, jakie temu towarzyszą, są nie do opisania!

W poprzedniej biografii, Chciałem być piosenkarzem Anny Bimer, nie było zawartych szczegółowych informacji o życiu artysty.

Natomiast tu możemy dowiedzieć się czegoś u samego źródła, czyli od samego Krawczyka, oraz co nieco od jego najlepszego przyjaciela.

Poznajemy bliżej jego rodzinę, dzieciństwo, pierwsze zauroczenie, początki w tworzeniu muzyki, niespotykaną, silną męską przyjaźń z Andrzejem, wiele intrygujących ciekawostek czy kulisy sławy.

Odkrywamy wcześniej nieznane fakty. Dochodzimy do wniosku, że nie znaliśmy naszego idola tak, jak nam się wydawało.

Wnikając w jego umysł, zauważamy najbardziej skrywane tajemnice, które ujrzały światło dzienne dopiero w tej książce. Krawiec (tak nazywano Krawczyka) był osobą bardzo wrażliwą, pomocną, rodzinną, upartą i zawziętą co do wyznaczonych przez siebie celów.

Niektóre wypowiedzi pana Kosmali były jednak przytłaczające i nic nie wnosiły do historii. Bywały rozdziały, w których opowiadał on o swoim życiu. Zastanawiałam się wtedy, jaki to miało sens, skoro to biografia Krawczyka. Uważam, że dobrze by było, jakby menedżer usunął się troszkę w cień, dając Krzysztofowi więcej przestrzeni.

Jednak mimo tej jednej wady, polecam wszystkim. Niesamowita podróż sentymentalna.