Wydawnictwo Egmont pod koniec lipca tego roku wydało 17. tom komiksu stworzonego przez Carla Barksa o Kaczogrodzie.

Jest to kontynuacja dobrze znanej nam historii o perypetiach Sknerusa i jego rodziny. McKwacz to najbogatszy kaczor na Ziemi. Wraz ze swoimi siostrzeńcami przeżywa przygody, a wszystko w celu stania się zamożniejszym niż dotychczas. W nowej odsłonie komiksu z lat 1958-1960 pojawiło się sporo postaci drugoplanowych, między innymi Daisy, Diodak oraz Babcia Kaczka i nie tylko.

Już na samym wstępnie na czytelników czeka krótka notatka o Braciach Be. Ukazano listę wyczynów i większość była wymierzona w sam skarbiec Sknerusa lub chęć pozbawienia go tytułu bycia najbogatszym kaczorem na świecie. Właśnie po tym mamy jeden z najzabawniejszych rozdziałów w tej części – Ogromna maszyna. Nie zabrakło także największego rywala – Granit Forsant.

Kaczor rzucił mu wyzwanie – wymiana całego majątku na srebrne dolary. Kto będzie miał największy stos, wygrywa. Nie zabrakło w tej szalonej rywalizacji podstępu, ale nie ze strony Sknerusa. Pomimo nieuczciwych praktyk, chciał wygrać uczciwie. Każdy cent był zarobiony przez wujka Dyzia ciężką pracą. Jak dla mnie jest to pokazanie, że warto postępować zgodnie z zasadami.

W komiksie nie zabrakło Babci Kaczki – najlepsza postać! Zachęcam do przeczytania rozdziału Muzyka w domu i zagrodzie. Z samego rana wzywa Diodaka, aby pomógł jej przy gospodarstwie swoimi wynalazkami, w końcu nic złego nie może się przytrafić.

Carl Barks stworzył niesamowitą historię. Jestem trochę rozczarowany, w jakim kierunku została napisana Daisy. Mam wrażenie, że jest bardzo toksyczna, manipuluje, szczególnie Donaldem. Biedny przy niej marnieje, traci przyjaźń. Poza tym żadnych uwag. Opowieści jak zawsze bardzo dobrze napisane, ciekawe, pełne przygód i barwne. Kaczogród to ponadczasowe dzieło, które mimo upływu lat dalej bawi.

Poprzednie recenzje: